امروزه تامین آب سالم از مهمترین مسائل در شهرهای بزرگ است. تهران نیز به سبب قرارگیری در منطقه خشک و نیمه‌خشک و با وجود بهره‌مندی از منابع آبی از جمله مسیل‌ها و قنوات، از تنش‌های آبی فراوانی رنج می‌برد. محله باغ فیض تهران نیز از محله‌هایی است که به سبب تجاوز به منابع آبی، با پیامدهای فضایی و ساختاری نامساعد اکولوژیک روبه‌رو شده است. این پژوهش تلاش می‌کند با بهره‌گیری از روش توصیفی-تحلیلی به تدوین چارچوب مفهومی موثر بر تحلیل و بررسی منابع آبی و مشخصا وضعیت منابع آبی محله باغ فیض، مبتنی بر تکنیک DPSIR دست یابد. یافته‌های پژوهش نشان می‌دهد رشد جمعیت، افزایش مجتمع‌های صنعتی، کاهش فضای سبز و خلأ حمایت‌های نهادی نیروی محرکه‌ای در جهت افزایش مصرف آب، کاهش منابع آب زیرزمینی، تغییر نامطلوب کاربری اراضی، آلودگی‌های زیست‌محیطی و از بین رفتن پوشش‌گیاهی در محله باغ‌فیض بوده است؛ که این امر موجب کسری مخازن آب، افزایش سطوح نفوذناپذیر، کاهش کمیت و کیفیت ذخایر آب زیرزمینی گردیده که آثاری نامطلوب چون فرونشست زمین، خطر تخریب ناشی از وقوع سیلاب و زلزله، نابودی گونه‌های گیاهی و جانوری و به خطر افتادن سلامت و بهداشت عمومی را در پی خواهدداشت. بنابراین تکنیک DPSIR، تکنیکی بین رشته‌ای است که با تحلیل رابطه علت-معلولی و ریشه‌یابی آنها مبتنی بر مفاهیم نیروی محرکه، فشار، وضعیت، اثر و پاسخ، تلاش می‌کند تا پاسخ‌هایی مناسب در حوزه مشکلات محیط زیستی موجود در اختیار سیاست‌گذاران قرار داده و از این طریق توانایی برقراری ارتباط بین یافته‌های علمی و مسائل جهان واقعی را فراهم آورد.
)