شکست امولسیون و جداسازی روغن به تنهایی می‌‌تواند بیش از 90 درصد آلودگی فاز آبدار را کم و آن را برای تصفیه آماده کند. در پژوهش حاضر قابلیت تجزیۀ بیولوژیکی فاز آبدار امولسیون آب- روغن به دو صورت بی‌هوازی و هوازی مطالعه شده است. روش هوازی در واقع امکان‌سنجی تجزیۀ بیولوژیکی پساب تصفیۀ بی‌هوازی برای رسیدن به استانداردهای لازم است. تصفیۀ بی‌هوازی در راکتور UASB انجام شد و انتخاب این راکتور به علت توانایی بالای آن در پذیرش فاضلاب‌‌‌‌های قوی است. آزمایش‌ها در دو مقطع زمانی 15 روزه انجام شدند. بار حجمی دورۀ اول برابر kgCOD/m3.d 69/0Lv= و در دورۀ دوم 8/1 با زمان ماند به ترتیب 45 و 15 روز است. سیستم دارای بازده حذف COD در حدود 73 درصد است و به این ترتیب COD پساب خروجی به ترتیب 290 و mg/l 350 در بارگذاری اول و دوم به دست آمد. با وجود بازده بالا، پساب حاصل برای دفع به محیطزیست دارای استانداردهای لازم نیست و به تصفیۀ ثانویه نیاز دارد. بدین منظور عملیات انجام‌شده در راکتور ناپیوستۀ هوازی به منظور آزمایش قابلیت تجزیه‌پذیری بیولوژیکی شرح داده شده است. فاضلاب ورودی با غلظت mg/l 400 در تناسب با پساب سیستم بی هوازی انتخاب و با زمان ماند 10 ساعت، COD باقیمانده در پساب به mg/l68 کاهش یافت که این مقدار کاهش در حد مطلوب است. بنابراین، با استفاده از سیستم بی‌هوازی- هوازی می‌توان فاضلاب را تا حد استانداردهای زیست‌محیطی تصفیه کرد.
)