آسیب پذیری طبیعی آبخوان را می‌توان امکان رسیدن آلاینده به آب زیرزمینی و انتشار در آن پس از آلوده شدن سطح زمین تعریف کرد. این ویژگی، خصوصیتی نسبی، بدون بعد و غیر قابل اندازه‌گیری بوده و نه ففط به ویژگی‌های آبخوان بلکه به خصوصیات زمین شناسی و هیدرولوژی منطقه نیز بستگی دارد. در زمینه بررسی آسیب پذیری آب زیرزمینی روشهای مختلفی ابداع شده‌اند که در این میان، روش شاخص و بویژه DRASTIC به‌دلیل سهولت اجرا جزء پراستفاده‌ترین روشها هستند. در روش DRASTIC هر مشخصه‌ای را که به‌طور بالقوه بر احتمال آلودگی تاثیرگذار باشد در یک مقیاس طبقه‌بندی کرده و پس از اعمال ضرایب مشخصه‌ها، نمره‌ای جهت ارزیابی آسیب پذیری ارائه می‌کند. نکتة قابل توجه در این روش سلیقه‌ای بودن رتبه‌بندی و وزن‌دهی مشخصه‌هاست و می‌تواند سبب کاهش کیفیت نتایج شود. برای بهبود و اصلاح مدل DRASTIC پیشنهادهای زیادی را محققان ارائه داده‌اند. اکثر این محققان حذف مشخصه‌های کم اهمیت و یا اضافه کردن مشخصه‌های مؤثر، اصلاح ضرایب مدل و رتبه‌بندی مشخصه‌ها را پیشنهاد کرده‌اند. این تحقیق به منظور برطرف کردن ایرادهای ذکر شده و انتخاب مدل مناسب برای ارزیابی آسیب پذیری آبخوان به بررسی و مقایسة سه روش ترکیبی رگرسیون لجستیک، DRASTIC اصلاح شده و AHP-DRASTIC پرداخته و پس از جمع‌آوری مشخصه‌های ورودی، آسیب پذیری براساس مدل‌های مذکور محاسبه شد. در پایان به منظور انتخاب مدل مناسب از محاسبة ضریب همبستگی اسپیرمن بین غلظت نیترات و کلاس‌های آسیب پذیری استفاده شد. نتایج مبین دقت بالای روش AHP-DRASTIC نسبت به روشهای ترکیبی مطالعه شده در این تحقیق بود.
)
