دانستن درباره بیابانهای ایران از آن حیث اهمیت دارد که شرایط جغرافیایی و اقلیمی بیابان خود به خود، هیچگاه رو به گسترش نبوده و نیست. آنچه بیابانها را گسترش میدهد رابطهای است که از نظر طبیعی مناطق بیابانی با محیط پیرامون خود دارند. تخریب منابع آب و خاک و بویژه پوشش گیاهی در مناطق کمربندی بیابانهای ایران، شرایطی را فراهم آورده که بیابان زایی و گسترش آنها را در حاشیه بیابانها سبب شده و تشدید میکند. از این روی این بخش تحت تاثیر دگرگونیهای اجتماعی و اقتصادی حداقل یک قرن اخیر به سوی وضعیتی بحرانی پیش رفته و روز به روز به وسعت آن افزوده میشود. این تحقیق به روش اسنادی و با تحلیل دادههای موجود در بومهای بیابانی استان اصفهان با هدف معرفی پدیده بیابان زایی در این استان و راهکارهای مقابله با آن با استفاده از قابلیتهای موجود این مناطق همچنین معرفی استعدادها و توانائیهای قابل بهرهبرداری این مناطق از جمله اکوجهانگردی، و ژئوجهانگردی و جهانگردی ورزشی انجام گرفته است. نتیجه اینکه اگرچه شرایط شکنندة اکولوژیک مناطق بیابانی را باید به عنوان یک واقعیت پذیرفت، اما صرف نظر از این واقعیت از لحاظ طبیعی و همچنین از جنبههای اجتماعی و فرهنگی جلوههای خاصی را نظیر تنوع شرایط اقلیمی، اجتماعات عشایری، روستایی، اشکال متنوع زندگی کوچ نشینی و یکجا نشینی و گوناگونی فرهنگی به وجود آورده است که میتوان با مدیریت سرزمین علاوه بر ایجاد بستر توسعه پایدار از این منابع به نحو مطلوب استفاده کرد.
ذاکر اصفهانی, علیرضا. (1391). مقابله با بیابانزایی با تأکید بر توانایی مناطق بیابانی
(مطالعة موردی: استان اصفهان). محیط شناسی, 38(3), 155-164. doi: 10.22059/jes.2012.29157
MLA
علیرضا ذاکر اصفهانی. "مقابله با بیابانزایی با تأکید بر توانایی مناطق بیابانی
(مطالعة موردی: استان اصفهان)", محیط شناسی, 38, 3, 1391, 155-164. doi: 10.22059/jes.2012.29157
HARVARD
ذاکر اصفهانی, علیرضا. (1391). 'مقابله با بیابانزایی با تأکید بر توانایی مناطق بیابانی
(مطالعة موردی: استان اصفهان)', محیط شناسی, 38(3), pp. 155-164. doi: 10.22059/jes.2012.29157
VANCOUVER
ذاکر اصفهانی, علیرضا. مقابله با بیابانزایی با تأکید بر توانایی مناطق بیابانی
(مطالعة موردی: استان اصفهان). محیط شناسی, 1391; 38(3): 155-164. doi: 10.22059/jes.2012.29157