امروزه شهرها، بویژه شهرهای بزرگ با مشکلات فراوانی از جمله آلودگی هوا، آلودگی صوتی و ... مواجه هستند. از این رو انسان شهرنشین و آگاه عصر حاضر به گونه‌ای آگاهانه به پارک‌ها و تفرجگاههای شهری روی می‌آورد تا لحظاتی دور از هیاهوی شهرها و غوغاهای درون آن، به‌سر برد. بر این اساس، توجه به پارک‌ها و فضاهای سبز شهری و شناخت نارسایی‌های فضایی آنها، به منظور استفادة مطلوب شهروندان حایز اهمیت فراوانی است. هدف این پژوهش، شناخت عدم تعادل حاکم بر فضای سبز مناطق یازده‌گانة اصفهان است. روش پژوهش «قیاسی، توصیفی و تحلیلی» است که با ترکیب 10 نماگر و استخراج 7 نماگر مؤثر بر توسعة فضای سبز اصفهان، با بهره‌گیری از نرم‌افزارهای Arc View و SPSS صورت گرفته است. یافته‌های پژوهش نشان می‌دهد که به لحاظ توسعة فضای سبز شهری مناطق 6، 9، 4، 8 و 5 در سطح بالا (فراسبز)، مناطق 11 و 2 در سطح متوسط (میان‌سبز) و سایر مناطق شهر اصفهان در پایین‌ترین سطح (فروسبز) قرار دارند. مدل رگرسیون چند متغیره، وجود رابطة خطی و معنادار میان نماگر‌های پژوهش را تأیید می‌کند. بر این اساس پیشنهاد می‌شود، به ترتیب نماگر‌های «نسبت فضای سبز به جمعیّت»، «نسبت فضای سبز به وسعت مناطق»، «پایداری فضای سبز»، «زیباسازی فضای سبز»، «تراکم درخت در واحد سطح»، «نماگر پارک‌ها و فضاهای تفریحی» و «نماگر رشد فضای‌سبز» برای مناطق فروسبز، میان‌سبز و فراسبز در اولویت توسعة فضایی قرار گیرند.
)