ارزیابی اثرات توسعه امروزه به عنوان یک ابزار برنامه ریزی محسوب می شود که به پیش بینی جهت پیشگیری عواقب زیست محیطی می پردازد روشهای مختلف برای ارزیابی اثرات توسعه در جهان و ایران وجود دارند که از این میان فرا افت سیستمی که به شیوه مدل تخریب(مخدوم، 1372) انجام می شود کارایی خود را به خوبی نشان داده است ارزیابی با مدل تخریب در سطح مختلف حوزه آبخیز زیر حوزه شبکه و واحدهای زیست محیطی انجام می شود در استان هرمزگان واحدهای کاری در این مطالعه 805 شبکه U.T.M به ابعاد 4*4 سانتی متر بر روی 13 شیت از نقشه های توپوگرافی 1:250000 در محدوده استانی بوده اند درهریک از شبکه های مذکور بر اساس مدل تخریب ضرایب تخریب کلیه شبکه ها محاسبه شد .مدل تخریب عبارت است از :
=D.Ci
بر اساس رابطه فوق 20 نوع از عوامل تخریب شدت آنها در استان هرمزگان بااستفاده از بازدیدهای میدانی و کارهای ستادی مورد شناسایی و طبقه بندی قرار گرفت تراکم فیزیولوژیک نیز از تقسیم جهت بر سطح زمین های کشاورزی بدست آمد(میلر،1377) جهت برآورد درجه آسیب پذیری بوم شناختی کلیه شبکه ها بر اساس رابطه ریاضی زیر با توجه به کد محدودیت پیراسنجه ها (شیب ،ارتفاع ، خاک ،زمین شناسی ، پوشش های گیاهی ، اقلیم )ارزیابی شدند و دامنه اعداد به دست آمده در چهار طبقه درجه بندی شد ضریب تخریب ازتقسیم حاصل جمعهای شدت عوامل تخریب و تراکم فیزیولوژیک بر درجه آسیب پذیری بوم شناختی هر واحد کاری (شبکه)به دست آمد سپس بامرتب کردن ضریب تخریب دامنه آنها در شش طبقه درجه بندی شد این اعداد درجه توسعه شبکه ها را نیز نشان میدهند که با افزایش آنها میزان تخریب شبکه ها افزایش یافته و درجه توسعه پذیری کاهش می یابد . با کم شدن ضریب تخریب درجه توسعه پذیری افزایش می یابد در نهایت بر اساس معیارهای گزیده شده برای توسعه اولویت توسعه در شبکه ها در 4 طبقه مشخص گردید .
)