مجموعه تصمیمات مردم ساکن هر شهر، شکل آن شهر را می‌سازد. ولی شهر باید کنترل شود، چون زندگی شهر با هرج و مرج و بدون سازوکارهای انتظام بخش و قابل اجرا رو به انحطاط خواهد رفت. برهمین اساس همه جوامع برای کنترل تصمیمات مردم و عملکرد صحیح و آسان نیاز به قوانین و مقررات دارند تا همان مردم با اطمینان زندگی کنند و به کار خود بپردارند و بدانند که از دیگران هم می‌توان انتظار پیروی از این مقررات را داشت. ضوابط و مقررات شهرسازی ،آن بخش از تصمیمات مردم را که بازتاب فضایی و کالبدی دارد، کنترل و هدایت می‌کند و قدر مسلم «توسعهء پایدار» که مفهوم عدالت را در طول زمان و همچنین در عرض زمان دربردارد، می‌تواند به عنوان آرمان و مقصد نهایی این نوع از ضوابط و مقررات قرارگیرد. در واقع، اگر ضوابط و مقررات شهرسازی، به نحو کارامدی به منظور تحقق اهداف و آرمان‌های توسعهء پایدار تدوین شود و در صورتی که به نحو کارامدی هم به اجرا درآید، «تضمین کننده» شکل گیری نوعی سکونتگاه (شهر) با آرمان‌های توسعهء پایدار خواهدبود. حال آنکه مطالعه انجام یافته در خصوص ضوابط و مقررات ملاک عمل شهر تهران با استفاده از روش‌های تحقیق گونه شناسی آرمانی و تحلیل مقایسه ای، حاکی از آن است که از ضوابط و مقررات ملاک عمل فعلی شهر تهران، به دلیل عدم انطباق مطلوب این مقررات با و ی‍‍ژگی های بنیادی و تبعی گونهء آرمانی پایدار( ضواط ومقررات شهرسازی)، نمی‌توان تحقق کامل اهداف و آرمان های شهرسازی و توسعهء پایدار را انتظار داشت.
)