تالاب که در مازندران آب بندان نامیده می شود نمونه ارزشمندی از دانش یا فناوری بومی مردمان این سرزمین برای استفاده مطلوب ازآب است این اکو سیستم های آبی غیر از ذخیره سازی آب برای کشاورزی تغذیه چشمه ها و آبهای زیر زمینی از دیدگاه بومی شناختی نیز به عنوان زیستگاه پرندگان و حیات وحش حافظ تنوع زیستی بانک ژن ایجاد منظر های زیبا و فواد بسیار دیگر از اهمیت زیادی برخودار می باشند.
از آنجا که به نظر می رسد آب بندان های شمال کشور متاثر ازعوامل متعددی چون توسعه بی رویه آلودگی های ناشی از پساب های کشاورزی ساده سازی و در آینده دستخوش تباهی و نابودی شوند تحقیق حاضر در جهت معرفی تهیه نقشه گسترش آنان شناسائی پوشش گیاهی این اکو سیستم ها به عنوان اولین معرف آب بندان ها در بوم شناسی منظر و همچنین مطالعه عواملی که می تواندموجب تاباهی آنان شود در حاشیه جنوبی دریای خزر (استان مازندران ) صورت پذیرفت دست آوردهای این مطالعه معرف 423 قطعه آب بنداان جمعا به مساحت حدود 14000 هکتار است که پراکنش آنان روی نقشه ای در مقیاس 300000 :. 1 ترسیم شد با توجه به بروز تغییراتی در ساختار گیاهی این اکوسیستم ها و تسخیر گونه های زیاده شونده ای چون Nympha alba phragmites australis typha tatifolia & lemna minor و تهاجم گیاهان غیر بومی فرصت طلب چون آزولا و همچنین بروز آلودگی هائی ناشی از ورود پساب های کشاورزی به نظر می رسد که آب بندان ها با از دست دادن توان اکولوژیک خود به سوی مردابی شدن دیستروفیکاسیون سوق داده می شوند اینک که در سطح جهانی با توجه به بحران آب دوران جدیدی برای استفاده از آب شروع و بر حفاظت از تنوع به عنوان یک متغیراکولوژیک تاکید میگردد توصیه می شود قبل از نابودی این میراث های فرهنگی که در بردارنده بانکهای ژن تنوع و زیبائی خاص خود هستند با انجام مطالعات علمی و همه جانبه در جهت حفاظت و استفاده مطلوب و پایدار از آن اقدام شود.
)